Rozdział 3

     Powiedzieli, abym poszła na górę do pokoju. Zamiast robić jak mi kazano zostałam za drzwiami podsłuchując rozmowę rodziców.

– Myślisz, że robi to specjalnie? – zapytał ojciec.

– Nie zrobiłaby by tego. Może ten dom ją po prostu trochę przeraża – odparła mama

– Mam na myśli... No, spójrz na to miejsce. Nie wiem co sobie myślałem. Sądziłem, że to może wypali.

– Czy mamy pieniądze? – westchnęła mama.

– Mamy, ale pytaniem jest czy mamy czas aby się znowu przeprowadzić? – usłyszałam podwójne westchnięcie zanim ponownie usłyszałam głos mamy.

– Powinna się szykować do szkoły, pójdę do niej na górę... – wraz z tymi słowami popędziłam na szczyt schodów i wkroczyłam do swojego pokoju, siadając przy oknie jak gdybym była tam od dłuższego czasu.

Tyły domu były wypełniona licznymi sosnami i dębami, ogromnym lasem. Przypominał mi o moim śnie.

Słońce zaczęło wschodzić.

Kąciki wykrzywiły się i zasłoniłam dłonią oczy.

– Przygotuje ci kąpiel, dobra? – podskoczyłam gdy wzięła mnie za ramiona.

– Jasne – zdołałam wybełkotać.

Usiadłam w wannie z kolanami pod brodą i ramionami oplecionymi wokół nich. Okazjonalnie zaczynam jęczeć ze łzami w oczach, a matka zaczyna mnie wtedy uspokajać co tylko pogarsza sprawę.

– Osusz oczy, dziecinko. Co się dzieje? – jej akcent jest dużo cięższy niż mój, strzelam, że to z powodu wieku.

Podnoszę głowę i spoglądam w głębie błękitu jej oczu. Ocean porywa mnie w ich środek. Przypomniałam sobie, kiedy to ojciec miał w zwyczaju nas bić, pić i jak ona utknęła razem z nim.  Jak ona może mu wybaczyć poprzez prostą zmianę scenerii? Jakim cudem otoczenie na nią nie wpływa? Chciałabym być tak samo silna jak ona. Jestem zmęczona byciem przestraszoną.

– Jesteś taka odważna – szepcze.

– Hm? – mruknęła niedosłysząc mojego komentarza.

Pokręciłam tylko głową i ocierając łzy wyszłam z kąpieli okręcając się ręcznikiem.  Spojrzałam na zegarek w swojej sypialni.

7:30 rano

     Moja sukienka i buty szeleściły i skrzypiały, po deszczu, kiedy to kierowałam się w stronę sekretariatu.

– Jak mogę ci pomóc, skarbie? – zapytała kobieta, która z pewnością była doradcą zawodowym; skupiając się ciągle na klawiaturze i ekranie komputera.

Odchrząknęłam.

– Jestem nową uczennica, Elouse Lumiere.

– Dyrektor Henley jest na końcu korytarza i na lewo.

Kiedy wkroczyłam do biura poczułam świeże powietrze przemieszane z drogą wodą kolońską.

– Elouise, zgadza się? – uśmiechnęła się do mnie.

Postarałam się go odwzajemnić spoglądając jednocześnie na wszystkie krzyże rozwieszone po gabinecie. Zajęłam miejsce w skórzanym fotelu naprzeciwko niej.

– Tak – uśmiechnęłam się, ale z momentem gdy usiadłam dyrektorka zmarszczyła brwi gdy spojrzała na podłogę.

– Witamy w Prywatnej Szkole Mercer County Falls. Mamy tutaj kilka zasad, które - jeżeli będziesz ich przestrzegać - sprawią, że twój pobyt tutaj będzie bardzo przyjemny. Zasada numer jeden – schyla się i podnosi spod mojego krzesła małe pudełeczko - żadnego palenia.

Podrzuca mi opakowanie, a ja tylko kręce głową.

– To nie jest moje. Ja nie palę.

– Dobrze, Elouise – śmieje się z dezaprobatą.

Patrzę na opakowanie Camel Silverów i odrzucam głowę w tył z niedowierzaniem. Dół paczki ma wypisane słowo Harry czarnym atramentem. Nie jest to sposób w jaki chciałam zacząć swój pierwszy dzień, po tym wszystkim co stało się poprzedniej nocy. Westchnęłam z powodu porażki. Jeżeli cokolwiek powiem z pewnością pomyśli, że jestem szalona. Kurewsko stuknięta.

– Tutaj masz wszystkie papiery. Mapa szkoły odprowadzi cię na twoje pierwsze zajęcia. Życzę miłego dnia.

Uśmiechnęłam się lodowato i wybiegłam z gabinetu. Moja irytująca sukienka i buty stukały o podłogę korytarza, wszystko nagle stało się chłodne. Przynajmniej tak sądzę. Jestem paranoikiem, nie mogę już odpowiedzieć nawet na to. Spojrzałam za siebie przechodząc w zwyczajny chód. Na podłodze korytarza leżała paczka papierosów

– Nie boję się ciebie – wyszeptałam próbując nie wyglądać jak szaleniec. Podniosłam ją. Widząc kolejne opakowania Silverów zostałam zaprowadza do szafki na końcu szkoły.

– 857, huh? – otworzyłam szafkę, która wypełniona była papierosami. Spojrzałam na ręce, w których skolekcjonowałam niezły komplet. Nic w nich nie było. Nic. Albo ktoś pieprzy się z moim umysłem, albo naprawdę zaczynam tracić mój naturalny stan psychiczny. Cofam się potrząsając głową. To się nie dzieje naprawdę. To się kurwa nie dzieje.

Wpadam na kogoś i odwracam się tak szybko, że moje całe ciało nie potrafi za mną nadążyć.

– Hej, spokojnie. Upuściłaś to – chłopak podaje mi kartki z promienistym uśmiechem. Śmieje się i biorę od niego papiery.

– Nie mogłem się powstrzymać żeby nie spojrzeć. Wygląda na to, że mamy razem pierwszy semestr. Jesteś nowa.

Uśmiecham się do niego zawstydzona pierwszym spotkaniem. Prawie go powaliłam.

Z szacunkiem, miał cudowne błękitne oczy. Spoglądałam na każdy centymetr jego twarzy zanim ponownie się odezwał.

– Potrafisz mówić? – zaśmiał się próbując wyrwać mnie z transu przechodząc z nogi na nogę. Przełknęłam ślinę.

– Nie z nieznajomymi. – Zdołałam wywołać uśmiech.

Prawie podskoczyłam, gdy słyszę dzwonek.

– Daniel – podnosi dłoń – Feucheuse.

Potrząsam nią i kieruję się na swoja pierwszą lekcję. W ostatniej chwili obydwoje weszliśmy do klasy.

– Salut qui êtes-vous? – zapytała nauczycielka.

– Ummm – wyjąkałam patrząc na ludzi w sali. – Bonjour? – spojrzałam na nią zdekoncentrowana przez to co powiedziała.

Wszyscy wpadli w śmiech, a ja zajęłam miejsce na tyłach klasy zaraz obok Daniela, który przygryzał policzki - co było oczywistym - by się nie zaśmiać.

– Jak masz na imię, kochana?

– Elouise Lumiere.

– Classe, c'est Elouise Lumiere.

Wszyscy się do mnie odwracają i powtarzają za nauczycielką. Daniel nawet nie spuszcza wzroku.

– Witamy w Mercer County Falls – chwyciła swój łańcuszek z wisiorkiem krzyżyka i spojrzała na Daniela, a następnie na mnie. Przez resztę zajęć głowę miałam schowaną w książkach.

Słyszę dzwonek, wychodzę z klasy.

– Elousie – słyszę jak Daniel mnie woła z głębi korytarza,

– Cześć – powiedziałam powoli.

– Nie jesteś zbyt dobra w komunikowaniu się z innymi, co?

Uśmiechnęłam się chłodno, otwierając szafkę i wkładając do środka wszystkie książko. Wyciągnęłam z kieszeni puste pudełko po papierosach i zgniotłam je w dłoniach. Zamknęłam oczy. Gdy spojrzałam po raz kolejny paczki już nie było. To wszystko działo się w mojej głowie.

– Albo po prostu na mnie nie lecisz – oparł.

Zamknęłam szafkę i posłałam mu ostre spojrzenie.

– Założenie A ma rację w stosunku do założenia B – sprostowałam.

– Ona mówi! – wydał z siebie sarkastyczny okrzyk – I nie jest zbytnio miła, jeśli mogę dodać.

Zaśmiałam się.

– Cześć Daniel.

– Widzimy się na lunchu? – cmoknął powietrze, obracając się na pięcie.

Wskazałam na niego podnosząc do góry brew. Następnie zaczęłam się kierować w przeciwną stronę korytarza.

Odrobina ulgi przemywała mnie za każdym razem gdy rozmawiałam z Danielem. Sprawiał, że zapominałam o wszystkim co przydarzyło mi się poprzedniej nocy, o ile to możliwe.

Podczas lekcji angielskiego dziewczyna, która usiadła obok mnie uśmiechnęłam się. Pamiętaj żeby uzbierać sobie przyjaciół.

– Cześć - wyciągnęła do mnie dłoń. Powtórzyłam gest. –Jestem Adeline Smith, nowa.

– To tak samo jak ja. - ta informacja polepszyła mi nieco nastrój.

– O mój boże – westchnęła – Świetnie. Potrzebuje kogoś z kim będzie dzielić swoją nieporadność.

Zaśmiałyśmy co było przyjemne, chociaż raz. Wtedy zaczęły się zajęcia. Monotonny głos nauczyciela sprawił, że zasnęłam. Dzwonek. Daniel. Lunch.

– Chciałabyś ze mną usiąść? – zapytałam Adeline. Za szybko?

Zaśmiałam się z własnego pytania.

Zgodziła się dumnie i razem wkroczyłyśmy do stołówki. Szukałam wzrokiem Daniela, ale nigdzie nie potrafiłam go dost....

– Elouise! – głos zbombardował całe pomieszczenie.

Stał na stole z rękami złożonymi przy ustach. Kiedy złapał mój wzrok zaczęliśmy się śmiać. Natychmiast dołączyłyśmy do jego stołu.

– Co za ciota – Adeline przewróciła oczami.

– Wiem – zachichotałam siadając przy zapełnionym stole, naprzeciwko Daniela.

– Alex, Freddie, Jake, Stephen i ... – spojrzał wymownie na Adeline.

– Adeline – powiedziała z dumą.

– Wszyscy, to jest Elouise i Adeline.

Każdy z nich  łamał zasady odpowiedniego ubiory jak tylko się dało. Czarne rękawiczki bez palców, poszarpane rękawki, spodnie nieco zbyt ciasne. Niech mnie, jeden z chłopaków miał nawet eyeliner.

Pod koniec lunchu Daniel zabrał mnie na korytarz.

– Jesteś świetny w bycie stalkerem – zaczęłam narzekając pomimo iż podobała mi się taka uwaga. – Nie żeby coś, ale widziałam jak się zbliżasz.

– Cóż, wiem, że jestem świetny w sprawianiu żebyś czuła się niezręcznie.

– Nie jesteś do końca delikatny – zaśmiałam się otwierając szafkę. Kontynuuje rozmowę podczas gdy ja wyciągałam swoje książki. Zatrzymałam się gdy zauważyłam na tyle paczkę papierosów. – Daniel... – przerwałam.

– Co jest?

– Spójrz do mojej szafki. Co widzisz?

– Paczkę papierosów. Czemu...

– Czy to ty je tam położyłeś?

– Nie?

Złapałam paczkę i rzuciłam tylko:

– Muszę iść.

Wybiegłam ze szkoły. Stopy uderzały o chodnik, a ciało ledwo za mną nadążało. 

►▫◄

Witam! Dam dam przepraszam za ponownie długą przerwę, ale wracam wracam już do was na stałe z pełną parą! Rozdziały będą dodawane w każdy piątek zaczynając od przyszłego piątku. Co sądzicie o rozdziale? Robi się ciekawie, piszcie w komentarzach wasze odczucia.

- Szanella