Rozdział 2

     Moje stopy są gołe. Wszystko wykute ostrymi gałązkami, które prowadzą do zroszonego lasu. Moja biała sukienka jest brudna, a nocne powietrze zimne.

     To miejsce jest znane, jednak nigdy wcześniej tu nie byłam.

     Patrzę w górę by zobaczyć białe światło. Sięgam po nie, ale się odsuwa. Ustępuje drogi by być bliżej niego.  Sięgam po nie ponownie, ale zaczyna mnie gdzieś prowadzić – śledzę je. Prowadzi mnie do mostu, w samym środku pustkowia. Otaczają go drzewa. Wygląda znajomo, ale nie mogę dotknąć tego palcem. Platforma unosi mnie i prowadzi w miejsce, gdzie kieruje mnie światło. Moje nogi balansują na krawędzi mostu. Patrzę w dół i wyciągam swoje ramiona, tak jakbym leciała.

    – Skacz – mówi światło. Biorę głęboki oddech i…

    – Nie – słyszę bardzo znajomy głos.  – Elouise, zejdź, teraz – zażądał, więc zrobiłam to. O tak po prostu.

    Patrzę na wysoką sylwetkę.  – Jesteś Harry? – zapytałam go. On podchodzi do mnie, a moje nogi nawet nie drgnęły. Jego oczy są przykuwająco zielone, jego usta, nie za jędrne, ani za pulchne. Kiwa powoli głową.

     Czy jesteś prawdziwy?  – pytam, a mój głos się chwieje. Moja ręka sięga do niego. On nie odpowiada, tylko patrzy na mnie tępo. Moja dłoń przechodzi przez jego tułów. Rozpada się. Odwracam się z powrotem w kierunku mostu.

     Moje nogi spaceruję, a ja skaczę.

~ * ~

    – Elouise, kochanie śpisz? – budzi mnie nieznany głos. Mrugnęłam kilka razy, po czym jasne światło wpadło do oczu.  Światło porusza się od mojego prawego oka, a następnie z powrotem, aż jestem w pełni przytomna.

    – Uderzyłaś głową dosyć mocno – zdjął swoje niebieskie rękawiczki. Doktor.

    – Co się stało? – starałam się usiąść, ale natychmiast upadłam na miejsce.

    – Zemdlałaś, uderzyłaś głową o podłogę. Przyczyną jest brak snu, prawda?

    – Tak – zgodziłam się, choć nie miałam pojęcia o co zapytał.

    – Twój lek znajdziesz w recepcji . Gdzie są twoi rodzice?

     Zaczynam chodzić, ale on łapie mnie za nadgarstki. Półobrót.

    – Potrzebujesz o czymś porozmawiać? Złych rozstaniach, albo…

    – Dlaczego? – zapytałam, odwracając się do niego.

    – Wydaje mi się, że powtarzałaś podczas snu wielokrotnie imię Harry – patrzę na niego i widzę jego zaniepokojoną minę.

    – Co? Oh, nie. Jest dobrze – mówię bardziej jakby pytając, pocierając skronie i przemieszczając nogę na nogę.

     W drodze do domu mój umysł jest pełen pytań, z których części to sen. Jednak atmosferę wypełniła masa pytań typu: 

     "Jak się czujesz?",

     "Wszystko w porządku?",

     "Czujesz się na tyle dobrze, by iść jutro do szkoły?" .

     Odpowiadałam na wszystkie pytania, kiwając  głową.  

     Niebo ma kolor ciemnej purpury, co powoduje, że czuję się w tej chwili jak we śnie; jak wydarzenie, które miało miejsce zaledwie kilka godzin temu, było prawdziwe. Gdzie teraz jestem, co robię, to urojenie, to sen. To jest zbyt prawdziwe od rzeczywistego życia. Pamiętam, umiera.  Ale nie ja. Po prostu zemdlałam. Mówię sobie to wszystko, przez całą drogą do domu. Powtarzam to idąc do swojego łóżka, a wtedy mówię głośno.

     – Zemdlałam z braku snu – włożyłam tabletkę nasenną do moich ust, połknęłam ją. Halucynacje są powszechne, na pozbawienie snu.

    Powietrze nadal było gęste, ale bez niczyjej obecności. Było gęste samotności i ciemności..Wokół mojego serca. Siedzę na łóżku, w środku ciemnego pokoju i trzymam siebie. Zamknęłam oczy, tylko odpoczywam. To było to nic więcej; dopóki moje stopy nie odchyli się od boku skrzypiącego materaca. Stoję, a moje nogi są jak galareta. Prowadzą mnie w dół spiralnych schodów, prosto do drzwi od piwnicy. Pokrętło powoli otwiera drzwi, a ręce znajdują się przy moim boku. Jedna myśl w mojej głowie, dlaczego nic nie pamiętam. To jak, mam myśleć o innych rzeczach, skoro myślę o tym. Nie mogę. To przyprawia mnie, o zawroty głowy. Patrzę w górę. Jestem w piwnicy.

    – Halo? – Wróciłam do rzeczywistości.

     Słychać było pogwizdy, a w pomieszczeniu rozbrzmiewało się echo. Przystawiałam głowę, aby dosłyszeć skąd pochodzi szydercza piosenka.

   – Kto tam? – przymrużyłam powieki, aby złapać postać. Otwieram je. Przeźroczysty chłopak stoi zaledwie dziesięć centymetrów przed moją twarzą, ze złośliwym uśmiechem przyklejonym do twarzy.  Albo przynajmniej ja tak to postrzegam. Kolona mi miękną i potykam się do tyłu, chwytając się klatki schodowej. Otwieram usta by krzyczeć, ale on trzyma palec na jego niewiarygodnych ustach i w jakiś sposób powstrzymuje mnie, ucisza. Daje mi spojrzenie, którym wysyła wiadomość. Zaczyna obniżać palec, a ja tylko przytakuję odczytując niewerbalną wiadomość.

     Nie krzycz, bo pożałujesz.

     Cisza w pokoju jest prawie tak straszna jak świst. Oprócz tego,  nie jest całkiem tak cicho. Moje jęki przerażenia i oddech strachu są dosyć głośne, słyszalne. A on tylko stoi i na mnie patrzy. Płacze i płaczę, ale to nic nie daje. On mnie nie puści.

     – K-Kim jesteś? – jęknęłam, patrząc na jego sylwetkę. Długie, chude nogi , szerokie ramiona i wysoki tułów: Był diabelnie przystojny, to było prawie nie do zniesienia.  

    – Jestem Harry Styles – silnie się uśmiechnął. Poczułam ulgę, słysząc jego krótką odpowiedź. 

    – Dlaczego płaczesz? – przechylił na bok przerażająco głowę.

     Patrzę na niego zmieszana, zakłopotana.  

    – Przerażam Cię? – szepcze mi głęboko do ucha. Przesuwam się w bok.

    – Nie – zwęziłam ramiona do boku. ‘’Głowa do góry!’’

    – Co teraz powiesz? – błysnął przede mną, a  jego twarz się podświetliła , ukazując czaszkę. Nic na to nie poradzę - krzyknęłam.  Starłam się utrzymać krzyk, dopóki wiem, że mogę, a moi rodzice mnie usłyszą i pośpieszą mi na ratunek. Kiedy otwieram oczy moi rodzice klęczą przede mną i patrzą na mnie jak ja wariatkę.

    – O co chodzi? – moja mama wykrzykuje tysiąc razy. Mój tata szuka czegoś wokół pokoju.

    – Koszmar – udaje mi się powiedzieć.

    – No dalej, wracaj do łóżka  – tata pomaga mi, pociąga mnie na szczycie schodów. Patrzę za siebie, zanim zamyka drzwi, a on stoi na środku piwnicy. Łza błyszczy na jego policzku.

     Zatrzaskują drzwi. 

►▫◄

Witam! Jak zauważyliście, dziewczyna ma całkiem inny styl po angielsku, bardzo przyjemnie się coś takiego "innego" tłumaczy. A teraz ... Boże czy tylko ja się bałam? Czy tylko ja miałam dreszcze? LOL! Wyobraziłam sobie twarz Elouise. Mój umysł w tym momencie jest przepalony, dużo się dzieje. Pomimo tego, że rozdział jest krótki po prostu fantastyczny, a zarazem przerażający. Zastanawiam się, dlaczego Harry uronił łzę, jak myślicie? Jakie są wasze odczucia? Jeśli czytacie to wieczorem to zapowiada się ciekawa atmosfera kjdfhfddhfghjfskjfj. Liczę na wasze komentarze i opinie :) Kolejny rozdział będzie dłuższy i myślę, że pojawi się w niedzielę :) 

- Szanella